มันเป็นอาหารของผม สมัยที่ยังเรียน ม. ปลาย
ตอนนั้น มาอยู่ กรุงเทพฯ ใหม่ๆ มาเรียนต่อ ม.ปลายที่กรุงเทพฯ
พ่อกับแม่อยู่ ต่างจังหวัด ก็จะส่งเงินมาให้ผมทุกๆเดือน เดือนละครั้ง
จำได้ว่า สมัยนั้น ผมได้เดือนละ 2500 มั้ง ถ้าจำไม่ผิดนะ
ก็ต้องพยายามใช้ให้พอ ค่ารถไปโรงเรียน ค่าข้าว 3 มื้อ ค่าขนมนิดหน่อย
บางเดือนก็พอ บางเดือนก็ไม่พอ
ผมก็จะใช้วิธีแบบประหยัดให้เงินพอถึงสิ้นเดือน
วิธีนึง ที่ผมทำบ่อยๆ คือ กินข้าวกับน้ำปลา
ซึ่งสมัยนั้น จะมีน้ำปลาขวดเล็กๆ จิ๋วๆ จำยี่ห้อไม่ได้ ราคา 6 บาท
ผมจะซื้อมาไว้เลย พอใกล้สิ้นเดือนปุ๊บ ก็จะต้องใช้นำปลานี่แหละ ประทังชีวิต
ข้าวสวยร้อนๆ ผมจะซื้อจาก ตลาดนัด หน้าปากซอยเช้า หอ ถุงนึง ราคา 3 บาท
ได้มา 2 ก้อน หลายท่านคงเคยเห็น ข้าวสวยที่เค้าขายเป็นก้อนกลมๆ น่าจะนึกภาพออกนะครับ
นั่นแหละ เค้าจะใส่ถุงละ 2 ก้อน ขาย 3 บาท อันนี้จะเป็นข้าวธรรมดา ถ้าข้าวขอมมะลิ ก็จะขาย 5 บาท
เลิกเรียนผมก็จะแวะตลาดนัด หน้าปากซอย นี่แหละ เดินวนจนครบรอบ ดูว่า ร้านไหนขายอ่ะไร ราคาเท่าไหร่
เพื่อที่จะเอามาคำนวณดูว่า จะซื้อร้านไหนดี ถึงจะประหยัดและคุ้มที่สุด
หากเป็นช่วงต้นเดือนก็จะได้พวกผลไม้ และก็ แกงอีก 1 ถุง พร้อมข้าวสวยร้อนๆ 1 ถุง
เดินหิ้วกลับเข้าหอพัก
และก็จะใข้น้ำปลาขวดนั้นที่ซื้อไว้นานแล้ว ใช้แค่เดือนละไม่กี่ครั้ง และใช้ได้นานมากๆด้วย
ข้าวสวยร้อนๆ เหยาะน้ำปลา หน่อยๆ กลิ่นไอร้อนจากข้าวสวย ผสมกับน้ำปลา ลอยมาเข้าจมูก
มันหอมหวน ชวนอร่อยไม่เบาเลยครับพี่น้อง
ส่วนรถชาตินั้น ก็คงไม่ต้องพูดถึง มันหนีไม่พ้น ความเค็มแน่นอนครับ ฮ่าฮ่า
ผมก็ผ่านช่วงเวลานั้นมา 10 กว่าปีแล้ว
พอดีวันนี้ คุยกับน้องคนนึง ในเว็บ โปรตอนคลับ http://www.proton-club.net/
คุยกัน ถึงเรื่องน้ำปลา กับเข้าวสวย ก็เลยนึกถึงชีวิตตัวเองตอนสมัยก่อน........
มันเป็นความทรงจำที่ผมไม่ลืมเลย ถือว่า เป็นประสบการณ์การใช้ชีวิตในวัยเรียนของผม ไว้เล่าให้ลูกหลานฟังในอนาคตต่อไปครับ.........
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น