เรื่องอื่นๆผมอาจจะจำไม่ค่อยได้ แต่เรื่องนี้ผมจำได้แม่นไม่เคยลืมครับ
หลังจากเคารพธงชาติ ฟังครูเวรให้โอวาท หน้าเสาธง เสร็จแล้ว ก็เดินแถวเข้าห้องเรียน
ผมอยู่ท้ายแถวสุด เนื่องจากตอนเด็ก จะสูงกว่าชาวบ้านเค้า ข้างหน้าผมถัดไปอีก 2 คน เป็นที่ของ ด.ช.ประสิทธิ
เพื่อนร่วมห้องเดียวกัน
ผมสั่งเกตุตั้งแต่ยืนหน้าเสาธงแล้ว ว่าทำไมวันนี้ ด.ช.ประสิทธิ หันมามองผมบ่อยๆ สายตาเหมือน อ้อนวอนอยากจะพูดอะไรสักอย่างกับผม (ถ้าเป็นผู้หญิง ผมต้องคิดว่าเค้าแอบชอบผมแหงมๆ) เดินมาเรื่อย ถึงหน้าอาคารเรียน แถวที่จัดเรียง 1 ก็กระจาย เมื่อเข้าสู่ใต้ถุนอาคารเรียน กำลังจะก้าวขึ้นบันไดไปชั้นสอง (ห้องเรียนผมอยู่ชั้น 2 ครับ) ผมต้องสดุดกึก เพราะชนกับอะไรบางอย่าง ก็เงยหน้าขึ้นมาดู อ้าว ด.ช.ประสิทธิ นี่นา มายืนขวางทำไมนิ ในใจก็คิดไป
ยังไม่ทันจะเอ่ยปากพูด ด.ช.ประสิทธิ ก็คว้าหมับเข้าที่แขนผม แล้วรีบจูงไปอยู่ใต้บันได เหมือนจะหาที่คุยกับผม 2 ต่อ 2
ทำให้ผมยิ่งงงไปใหญ่ ว่า ด.ช.ประสิทธิ มาไม้ไหนกันแน่ ผมกำลังจะอ้าปากถาม แต่ไม่ทันครับ ด.ช.ประสิทธิ รีบพูดขึ้นมาก่อน