ดีนะ มันแค่ 2 บาท

    เป็นเรื่องในความทรงจำของผม ตอนสมัย ป.4 ครับ

เรื่องอื่นๆผมอาจจะจำไม่ค่อยได้ แต่เรื่องนี้ผมจำได้แม่นไม่เคยลืมครับ

    หลังจากเคารพธงชาติ ฟังครูเวรให้โอวาท หน้าเสาธง เสร็จแล้ว ก็เดินแถวเข้าห้องเรียน

ผมอยู่ท้ายแถวสุด เนื่องจากตอนเด็ก จะสูงกว่าชาวบ้านเค้า ข้างหน้าผมถัดไปอีก 2 คน เป็นที่ของ ด.ช.ประสิทธิ

เพื่อนร่วมห้องเดียวกัน

    ผมสั่งเกตุตั้งแต่ยืนหน้าเสาธงแล้ว ว่าทำไมวันนี้ ด.ช.ประสิทธิ หันมามองผมบ่อยๆ สายตาเหมือน อ้อนวอนอยากจะพูดอะไรสักอย่างกับผม (ถ้าเป็นผู้หญิง ผมต้องคิดว่าเค้าแอบชอบผมแหงมๆ)  เดินมาเรื่อย ถึงหน้าอาคารเรียน แถวที่จัดเรียง 1 ก็กระจาย เมื่อเข้าสู่ใต้ถุนอาคารเรียน กำลังจะก้าวขึ้นบันไดไปชั้นสอง (ห้องเรียนผมอยู่ชั้น 2 ครับ) ผมต้องสดุดกึก เพราะชนกับอะไรบางอย่าง ก็เงยหน้าขึ้นมาดู อ้าว ด.ช.ประสิทธิ นี่นา มายืนขวางทำไมนิ ในใจก็คิดไป

ยังไม่ทันจะเอ่ยปากพูด ด.ช.ประสิทธิ ก็คว้าหมับเข้าที่แขนผม แล้วรีบจูงไปอยู่ใต้บันได เหมือนจะหาที่คุยกับผม 2 ต่อ 2

    ทำให้ผมยิ่งงงไปใหญ่ ว่า ด.ช.ประสิทธิ มาไม้ไหนกันแน่ ผมกำลังจะอ้าปากถาม แต่ไม่ทันครับ ด.ช.ประสิทธิ รีบพูดขึ้นมาก่อน

ด.ช.ประสิทธิ : นายๆ วันนี้เรา ยื้มตังค์กินหนมหน่อยดิ (เด็กที่นั่นเค้าจะออกเสียงคำว่า ยืม สูงๆหน่อย)

ผม : อ้าว ไมอ่ะ วันนี้เรามีแค่ 4 บาทเอง (เงินที่ได้จากขายผักบุ้งเมื่อเช้า)

ด.ช.ประสิทธิ :  นั่นแหละ เราขอยื้ม 2 บาทนะ แล้วพรุ่งนี้เราเอามาคืนให้ เมื่อเช้าเราลืมหยิบตังค์มา

ผม : อะๆ ก็ได้ แล้วคืนด้วยล่ะ

ผมก็ยื่นเงินให้ ด.ช.ประสิทธิ  2 บาทครับ แล้วรีบวิ่งขึ้นชั้นเรียน เพราะ ครูที่จะสอนคาบแรก เดินสวนขึ้นไปเมื่อกี้เอง

ระหว่างวิ่งขึ้นไปชั้นเรียน ภาพของ ด.ช.ประสิทธิ ยังติดตาผมอยู่เลย หน้าตาเค้าดีใจมาก ที่ผมมีน้ำใจให้เค้ายืมตังค์

ลองนึกภาพ โฆษณา ไก่จ๊อ ยี่ห้อนึง ในทีวีครับ ลูกตากลมๆ มีน้ำตาคลอเบ้านิดๆ น่าอานิ้วจิ้มลูกกะตามากเลย เหอะๆ

 *************

   "นักเรียนทำความเคารพ" ผมบอกให้เพื่อนในห้องทำความเคารพ คุณครู หลังจากหมดคาบเรียนสุดท้ายของวันนั้น

ผมก็เก็บตำหรับตำราใส่กระเป๋า เตรียมตัวกลับบ้าน

    ทันใดนั้น ด.ช.ประสิทธิ ก็วิ่งหน้าตั้งมาหาผมที่โต๊ะเรียน

ด.ช.ประสิทธิ :  นายๆ เราเอาตังค์ที่ยื้มนายมาคืนให้

ผม :  อ้าว ไหนบอกคืนพรุ่งนี้ไง แล้วไม่ได้ใช้หรอ

ด.ช.ประสิทธิ : อ๋อ ก็พอดีเราใช้ไป บาทเดียว เราเลยเอามาคืนนาย

พูดพร้อมกลับยื่น เหรียญบาท มาให้ผม

ด.ช.ประสิทธิ : อะ นี่คืนให้แล้วนะ หายกันนะ

พอเอาเงินยัดใส่มือผมแล้ว ด.ช.ประสิทธิ ก็รีบเดินไปที่โต๊ะ

ผมก็แบ มือดู ปรากฎว่า มีเงินแค่ 1 บาท ครับพี่น้อง

ผมก็เลยรีบเดินไปหา ด.ช.ประสิทธิ ซึ่งตอนนั้น เค้ากำลัง จะเดินออกจากห้องไปพอดี

ผม :  ประสิทธิ เด๋วๆ ทำไมนายคืนมาบาทเดียวล่ะ

ด.ช.ประสิทธิ :  อ๋อ ก็พอดีเราซื้อหนมไป บาทเดียวอ่ะ เราก็เลยคืนนาย บาทนึง

ผม :  อ้าว ก็นายยืมเราไป 2 บาทนะ ต้องคืน 2 บาทสิ

ด.ช.ประสิทธิ :  ไม่ใช่สิ ก็เราใช้แค่บาทเดียว เราก็ต้องคืนนายบาทเดียว ถูกแล้ว

ผม :  เย้ย มันจะถูกได้ไง ก็นายยืมไป 2 บาท นายก็ต้องคืนให้ครบดิ

ด.ช.ประสิทธิ : นายเข้าใจผิดอะไรรึป่าว เราคืนบาทเดียวอ่ะถูกแล้ว

ผม : ไม่ใช่อ่ะ เราไม่เข้าใจ ว่ามันจะถูกต้องได้ยังไง

ด.ช.ประสิทธิ :  นายนี่เข้าใจอะไรยากยังฟะ มาเราอธิบายให้นายฟังละกัน นายจะได้เข้าใจ (ทำท่าโมโหนิดๆที่ผมไม่ยอมเข้าใจ)

อ่ะ นี่เรายื้มตังค์มา 2 บาทใช่ไหม

ผม :  .ใช่

ด.ช.ประสิทธิ :  แล้วเราไปซื้อหนมกิน 1 บาท เหลือ 1 บาท

ผม : อืม

ด.ช.ประสิทธิ :  ก็แสดงว่าเราใช้เงินนายไป 1 บาท ถูกต้องป่ะ

ผม : อืม ถูก นายใช้ไป 1 บาท เหลือ 1 บาท

ด.ช.ประสิทธิ :  เราก็ต้องคืนนาย 1 บาท เพราะเราใช้ไปแค่ 1 บาท

ผม : อ้าว เฮ้ย ไม่ใช่ๆๆ นายต้องคืนเรา 2 บาทดิ

ด.ช.ประสิทธิ :  นายคิดดูดีๆ ถ้าเราซื้อหนม 2 บาท เราก็ต้องคืนนาย 2 บาท จริงไหม

ผม : อืมใช่

ด.ช.ประสิทธิ :  แต่นี่เราซื้อหนมแค่ 1 บาท เราก็ต้องคืน 1 บาทสิ นายนี่เรียนคณิตมาป่าวฟะ เข้าใจรึยัง

ปะๆๆ เรารีบกลับบ้าน กลับช้าเดี๋ยวพ่อตีอีก

แล้ว ด.ช.ประสิทธิ ก็เดินจากผมไป คงเหลือแต่ผมที่ยืนเอ๋อ อยู่หน้าประตูห้องเรียน

เครื่องหมายคำถาม ??? เกิดขึ้นมาเต็มหัวไปหมด

สรุปนี่ตรูผิดใช่ไหมเนี่ยะ

กลับมาบ้านก็นั่งคิดนอนคิดหลายตลบ

คิดยังไง๊ยังไงก็ขาดทุน

แต่ถ้าคิดตามคำพูดของ ด.ช.ประสิทธิ มันก็ถูกของมัน เหอะๆ

แล้วนี่ถ้าให้ยืมไป 2 ล้านล่ะ แล้วเค้าใช้ไป 1 ล้าน

ก็ต้องเอามาคืน แค่ 1 ล้าน ถูกมะ

ยิ่งคิดยิ่งขาดทุนครับพี่น้อง

แล้วคุณคิดว่า ผมผิด หรือ ด.ช.ประสิทธิ ผิด ครับเนี่ยะ

จำมาจนทุกวันนี้ครับ 5555

จบละครับ ยาวไปนิด ทีแรกคิดว่ามันคงไม่ยาวนะ นั่งพิมพ์มาจนถึงบรรทัดนี้ แล้วเลื่อนขึ้นไปดูถึงบรรทัดแรก

โอว์ มันยาวแฮะ

อ่ะพอๆครับ จบดีกว่า............

ปล. ด.ช.ประสิทธิ :  คือนามสมมตินะครับ แต่นี่คือเรื่องจริงที่เกิดขึ้น..